ماشین های خارجی

مدل D تایپ در سال 1954 جای‌گزین C تایپ شد و سال 1954، قهرمانی لمان را به ارمغان آورد. در مجموع، تنها 53 دستگاه D تایپ تولید شد. سال 2016، نسخه‌ای از این خودرو با قیمت 21 میلیون و 780 هزار دلار رکورد گران‌ترین جگوار کلکسیونی جهان را کسب کرد. مدل جاده‌ای D تایپ نیز با کد XKSS به تعداد 25 دستگاه تولید شد که امروزه بیش از یک میلیون دلار ارزش دارد.

دهه‌ی 1960 و ظهور E تایپ

سودآوری جگوار در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، سرمایه‌گذاری در توسعه و تولید محصولات جدید را سرعت بخشید. دهه‌ی 50 میلادی با موفقیت جگوار در فروش همراه شد اما فاقد یک مدل اسپرت عامه‌پسند با قیمت منطقی و عملکرد فنی مسابقه‌ای بود. خودروهای جاده‌ای این شرکت، وزن نسبتا بالایی داشتند و البته همراه‌با تجهیزات لوکس، مناسب رانندگی در پیست محسوب نمی‌شدند.

جگوار E تایپ یا XK-E در سال 1961 رونمایی شد. این خودرو توسط انزو فراری، مالک و مؤسس خودروسازی فراری با عبارت "زیباترین خودرویی که تاکنون ساخته شده است" تحسین شد. طراحی بدنه با الهام از هواپیماهای جنگنده توسط مالکوم سایر (Malcolm Sayer) شکل گرفت تا یکی از بهترین خودروهای آن زمان از نظر مهندسی آیرودینامیک باشد. نسخه‌ی رودستر E تایپ با پیشرانه‌ی 3.8 لیتری 265 اسب‌بخار، تنها 1315 کیلوگرم وزن داشت. مدل 4.2 لیتری این خودرو، با سرعت‌گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 6.4 ثانیه و نهایت سرعت 240 کیلومتربرساعت، یکی از بهترین خودروهای اسپرت جاده‌ای جهان در زمان خود بود. تا سال 1975، نسخه‌های مختلف جگوار E تایپ سری 1 و 2 و 3 با مجموع تیراژ 74 هزار دستگاه فروخته شدند.

جگوار مارک ایکس (Mark X) به‌عنوان محصولی پرچم‌دار و لوکس در سال 1961 معرفی شد. این محصول حتی با نسخه‌ی پایه و پیشرانه‌ی 3.8 لیتری مشابه E تایپ، نهایت سرعت نزدیک به 200 کیلومتربرساعت فراهم می‌کرد. قیمت نهایی جگوار مارک ایکس، تقریبا نصف محصولات رولزرویس بود؛ اما چندان مورد توجه بازار جهانی قرار نگرفت. تولید این خودرو طی 9 سال به مجموع فروش 24 هزار دستگاه رسید تا جگوار حضور در کلاس سوپرلوکس و سدان‌های پهن‌پکر را کناربگذارد. طراحی مارک ایکس و خصوصا نمای چراغ‌های جلو، زبان طراحی جگوار در دهه‌های بعد را پایه‌گذاری کرد.

اتحاد ناموفق جگوار با بریتیش موتور

اواسط دهه‌ی 60 میلادی با ادغام شرکت‌های خودروسازی انگلیسی همراه بود. در شرایطی که جگوار فروش بسیار خوبی در داخل و خارج از کشور داشت، ویلیام لیونز به فروش سهام خود رضایت داد. این تصمیم زمانی گرفته شد که بنیان‌گذار جگوار، 64 سال داشت و علاوه‌بر کهولت به دلیل فقدان وارث نگران آینده‌ی شرکت بود. سرانجام طی یک کنفرانس خبری، جگوار زیرمجموعه‌ی گروه صنعتی بریتیش موتور (BMC) اعلام شد. چند ماه بعد، بریتیش موتور نیز به هولدینگ ارتقاء یافت و BMH نام گرفت.

سال 1968، اتفاقی بزرگ و تاریخ‌ساز خودروسازی انگلستان را تغییر داد. شرکت‌های بریتیش موتور، لیلاند، آستین موریس و استاندارد تریومف، متحد شدند تا بریتیش لیلاند (BLMC) ظهور کند. این رویداد، بخش اصلی مدیریت شرکت‌های خودروسازی انگلستان ره در اختیار دولت بریتانیا قرار داد که البته نتیجه‌ای نامطلوب در پی داشت.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر 24 مراجعه کنید.

بین سال‌های 1992 تا 1994، عنوان سریع‌ترین خودروی جاده‌ای دنیا به جگوار XJ220 اختصاص داشت. این محصول، به رکورد نهایت سرعت 340 کیلومتربرساعت رسید و خبرساز شد. ابرخودروی مک‌لارن F1 با 370 کیلومتربرساعت رکورد XJ220 را شکست.

تولید محصولات جگوار در سال 2018 به 180 هزار دستگاه در سال رسید. این آمار، قابل مقایسه با غول‌های خودروسازی دنیا نیست. به‌عنوان مثال، مرسدس بنز S کلاس به‌تنهایی، بیش از 500 هزار دستگاه در سال تولید دارد و نیمی از این تعداد را به بازار چین می‌فرستد. سود حاصل از فروش محصولات جگوار در بازار جهانی، برای مالکان هندی آن راضی‌کننده نیست و مذاکراتی در زمینه‌ی واگذاری تمام یا بخشی از سهام گروه جگوار لندرور وجود دارد.

تأسیس جگوار

در کمال تعجب، کارخانه‌ای که بعدها جگوار نام گرفت و خودروهای اسپرت تولید کرد؛ سازنده‌ی اتاقک موتورسیکلت‌ بود. شرکت سوالو (Swallow) بین سال‌های 1922 تا 1930، مدل‌های 3 چرخ (Sidecar) با جایگاه ویژه‌ی سرنشین سوم عرضه می‌کرد.

_{بنیان‌گذاران شرکت سوالو؛ ویلیام والمزلی (سمت راست) و ویلیام لیونز (سمت چپ)}

شرکت سوالو (Swallow Sidecar) توسط ویلیام لیونز با همکاری ویلیام والمزلی بنیان نهاده شد. لیونز که امروزه با لقب پدر جگوار شناخته می‌شود، متولد سال 1901 در بلکپول انگلستان بود. او بعد از اتمام دبستان و دبیرستان، به استخدام یک شرکت فنی مهندسی در منچستر درآمد. هنگامی که لیونز به 18 سالگی رسید، کار فنی را رها کرد تا یک فروشنده‌ی ساده در زادگاه خود باشد.

ویلیام والمزلی متولد 1892، حدود 9 سال بزرگ‌تر از لیونز بود و حتی در جنگ جهانی اول (1914 تا 1918) خدمت کرد. پدر والمزلی، تأمین‌کننده‌ی زغال‌سنگ برای کارگاه‌های کوچک بود. پس از مرگ پدر، ولیامز به شهر بلکپول و خیابانی در نزدیکی محل زندگی لیونز تغییر مکان داد تا با استفاده از تجربه‌ی خود، وارد صنعت درشکه‌سازی (Coachbuilding) شود. بهار سال 1921، والمزلی طرحی دوکی‌شکل از یک نفربر قابل اتصال به موتورسیکلت ثبت کرد. آگهی فروش این محصول به قیمت 28 پوند، مورد توجه ویلیام لیونز 20 ساله قرار گرفت تا در نهایت، حدود یک سال بعد شرکت سوالو توسط لیونز و والمزلی افتتاح شود.

سوالو تا سال 1934 به ساخت اتاقک نفربر موتورسیکلت ادامه داد. علاوه‌بر این نوع محصولات، لیونز در سال 1927 بدنه‌ای جدید برای خودروی آستین 7 طراحی کرد که مورد توجه بازار قرار گرفت. شرکت سوالو تا پیش از آغاز جنگ جهانی دوم در 1939، بدنه‌های متنوعی برای برندهای مختلف، از جمله فیات ساخت.

موفقیت در ساخت بدنه، مشوق لیونز در تولید یک خودروی مستقل شد. اولین محصول در سال 1931، مجهز به پیشرانه‌ی 48 اسب‌بخار ساخت شرکت استاندارد موتور، قدرت چندانی نداشت اما به دلیل استفاده از ظاهر زیبا و قیمت منطقی، با تیراژ 4200 دستگاه تا سال 1936 تولید شد. با تغییر نام شرکت سوالو به SS، از سال 1934 نام خودرو به SS1 تغییر یافت. نخستین خودروی تاریخ جگوار، همراه پیشرانه‌ی 70 اسب‌بخار به نهایت سرعت 120 کیلومتربرساعت رسید که در زمان خود، رضایت‌بخش بود.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر 24 مراجعه کنید.

سابقه‌ی انگلستان در خودروسازی، فراتر از یک قرن است. هرچند که بسیاری از محصولات مشهور ساخت برندهای بریتانیایی، عموما گران‌قیمت و مختص ثروتمندان محسوب می‌شوند؛ می‌توان نمونه‌هایی مقرون‌به‌صرفه و البته باکیفیت نیز در این کشور پیدا کرد. مثلث خودروسازان لوکس انگلیسی، رولزرویس، بنتلی و استون مارتین را شامل می‌شود که همگی محصولاتی با قیمت بیش از 100 هزار دلار عرضه می‌کنند. در عوض، برای افرادی با بودجه‌ی پایین‌تر هم، تولیدکننده‌ای اصیل و صاحب‌سبک در بریتانیا وجود دارد.

جگوار نمونه‌ای از یک برند خودروساز انگلیسی با ترکیبی از مدل‌های لوکس و اسپرت است که البته، چندان گران‌قیمت و دور از دسترس بازار جهانی محسوب نمی‌شود. این شرکت هم مشابه بسیاری دیگر تولیدکننده‌های خودرو در انگلستان، کار خود را با محصولاتی مختص ثروتمندان و بازار داخلی شروع کرد؛ اما در دهه‌های بعد، توجه ویژه‌ای به مدل‌های اسپرت عامه‌پسند و خوش‌قیمت نشان داد. امروزه، انواع خودروهای دودر کوپه‌، سدان، کراس‌اور و حتی تمام‌برقی در سبد جگوار وجود دارند؛ ضمن اینکه علاوه‌بر کشور اصلی در بازار چین، کره‌جنوبی و امریکا نیز پرتقاضا هستند.

مهم‌ترین ویژگی‌های جگوار؛ از گذشته تاکنون

حدود 100 سال پیش، یک کارگاه کوچک ساخت اتاقک موتورسیکلت توسط ویلیامز لیون در کاونتری انگلستان بنیان نهاده شد و سال 1935، خودروسازی جگوار نام گرفت. این شرکت هم مشابه دیگر برندهای بریتانیایی، بارها توسط گروه‌های تجاری یا سرمایه‌دارهای حقیقی متنوع مدیریت شد. در نهایت، جگوار به گروه خودروسازی تاتاموتورز هند فروخته شد تا امروزه عضوی از گروه جگوار و لندرور باشد.

جگوار به فناوری‌های نوین، طراحی مدرن و حفاظت از محیط زیست اهمیت می‌دهد. امروزه تمامی تولیدات این شرکت، آزمون‌های پیچیده‌ی آلایندگی را پبش‌از عرضه‌ی عمومی می‌گذرانند. همچنین، آزمایش فنی خودروها در شرایط سخت آب و هوایی کشورهای مختلف دنیا انجام می‌شود. مدیران شرکت ادعا می‌کنند؛ محصولات مدرن جگوار برای استفاده در دمای منفی 40 درجه سانتیگراد و مثبت 50 درجه، ساخته شده‌اند. حتی انتقال خودروهای این شرکت از کارخانه تا محل تحویل مشتری، با دقت بسیار بالا انجام می‌شود. جگوار، از نظر کیفیت عالی رنگ‌آمیزی بدنه و کنترل نفوذ صدا به داخل کابین نیز، مشهور است.

استون مارتین و جگوار، سازنده‌ی مشهورترین خودروهای دیده شده در سری فیلم‌های جیمز باند هستند. به‌عنوان مثال، جگوار XKR در فیلم  "روزی دیگر بمیر" (Die another day) با جایگاه نمایشی مسلسل و خروجی شلیک موشک در بدنه، تولید شد که امروزه زینت‌بخش موزه‌ی ملی خودروهای انگلستان در بیلیو (Beaulieu) است.

گران‌ترین نمونه‌ی کلکسیونی از جگوار، یک دستگاه D تایپ ساخت 1953 است که در سال 2016 با قیمت 21 میلیون و 780 هزار دلار فروخته شد. این خودرو، برنده‌ی مسابقه‌ی لمان 24 ساعته 1956 بود و به دلیل نگه‌داری در بهترین شرایط با 2 مالک طی 63 سال، شهرت یافت.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر 24 مراجعه کنید.

فراری 308 در آمریکا محبوبیت زیادی دارد چون در آن زمان، تام سلک در یک سریال جنایی با آن رانندگی می‌کرد. نسخه‌ی GTB این خودرو اولین مدل فراری است که در ساخت بدنه‌ی آن از فایبر گلاس استفاده شد. طراحی بدنه‌ی 308 GTB توسط پینین فارینا انجام شد و ساخت آن نیز بر عهده‌ی کاروزرا اسکاگلیتی قرار گرفت. اسکاگلیتی مورد علاقه‌ی انزو فراری بود و بعدها فراری مدل 612 اسکاگلیتی را هم به افتخار وی تولید کرد. از فراری 308 GTB تنها به تعداد محدود 712 دستگاه تولید شد و پس از آن فراری به بدنه‌های فولادی و آلومیینومی روی آورد.

لوتوس الیز S1

سال ساخت: 1996 تا 2000

لوتوس یکی از پیش‌گامان استفاده از فایبر گلاس در صنعت خودرو است. این خودروساز بریتانیایی در سال 1957 با معرفی مدل الیت با شاسی مونوکوک و سیستم تعلیق خاص، انقلابی را در صنعت خودرو رقم زد.  لوتوس برای قرن بیست‌ویکم مدل الیز را روی خط تولید فرستاد. این مدل با وجود برخی مشکلات، آغازگر راه لوتوس در قرن جدید بود. سپس لوتوس مدل S1 این خودرو را با شاسی آلومینیومی و بدنه‌ی فایبرگلاس تولید کرد. طراحی این مدل را جولیان تامسون بر عهده داشت. مدل الیز S1 آغازکننده‌ی راه درستی بود که لوتوس تا امروز در آن باقی مانده است.

TVR Griffith

سال ساخت: 1991 تا 2002

مدل گریفیت یکی از بهترین محصولات TVRاست. خطوط نرم و زیبای بدنه این خودرو در کنار پیشرانه قدرتمند V8 همگی دست به دست هم دادند تا گریفیت تبدیل به خودرویی ناب و لذت‌بخش برای رانندگی شود. TVR گریفیت یکی از بهترین محصولات این شرکت پیش از تصمیم TVR برای تولید همه‌ی بخش‌های خودرو از موتور گرفته تا بخش‌های الکتریکی به شمار می‌رود. این تصمیم TVR پس از به وجود آمدن مشکلاتی در خصوص قابلیت اطمینان خودروها اتخاذ شد.

ماترا رانچو

سال ساخت: 1977 تا 1984

تالبوت ماترا رانچو خودرویی جلوتر از زمان خود بود. این خودرو از بدنه‌ی فایبر گلاس با روکش پلاستیکی استفاده می‌کرد. ماترا رانچو را باید آغازگر عصر کراس‌اورهای مدرن امروزی دانست. چون رانچو ظاهری مانند خودروهای 4×4 داشت، ولی یک خودروی تک دیفرانسیل براساس سیمکا 1100 بود. ماترا در این مدل از پیشرانه 1.4 لیتری کرایسلر استفاده کرده بود. در نسخه‌ی Grand Raid این خودرو امکانات اضافی مانند دیفرانسیل لغزش محدود، سینی محافظ زیر خودرو و لاستیک یدکی روی سقف هم موجود بودند.

رنو اسپس

سال ساخت: 1984 تا 1991

رنو اسپس (Espace) شاید خودروی خیلی جالب و سریعی نباشد ولی در زمان خود بسیار کاربردی و جالب بود. رنو اسپس به‌عنوان یک ون از 7 صندلی مجزا برخودار بود. صندلی‌های ردیف دوم و سوم این خودرو قابلیت جدا شدن یا تا شدن را داشته و صندلی‌های ردیف اول توانایی چرخش 180 درجه‌ای داشتند تا رو در روی سرنشینان عقب قرار گیرند. استفاده از فایبرگلاس در بدنه‌ی رنو اسپس باعث شد تا این خودرو با وجود ارتفاع بالا و ابعاد بزرگ، وزن زیادی نداشته باشد.

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر 24 مراجعه کنید.

زمانی‌که لی نوبل، طراح و مهندس خودروهای مسابقه‌ای تصمیم به ساخت اولین خودروی سوپر اسپرت خود گرفت، همگان متعجب شدند. این خودرو M10 نام داشت و در زمان خود یکی از سریع‌ترین و بهترین خودروهای اسپرت دو نفره‌ای بود که در انگلستان تولید شده بود. با وجود این،  انتقاداتی نسبت به M10 وارد شده بود و سبب شد تا نوبل محصول دیگری را به نام M12 GTO معرفی کند. 

نوبل M12 GTO از بدنه‌ی فایبرگلاس روی یک شاسی فضایی فولادی استفاده می‌کند و در  این خودرو از موتور V6 تویین توربو ساخت فورد استفاده شده است. مونتاژ نهایی خودرو نیز در آفریقای جنوبی انجام شد. سرانجام نوبل امتیاز این خودرو را به یک شرکت آمریکایی به نام Rossion Automotive واگذار کرد. 

لانچیا استراتوس

سال ساخت: 1973 تا 1978 

سال 1973، لانچیا مدل استراتوس را برای شرکت در مسابقات رالی طراحی کرد. قسمت جلو و عقب این خودروی اسپرت موتورمیانی از فایبرگلاس ساخته شده بودند. لانچیا استراتوس از پیشرانه 2.4 لیتری V6 متعلق به فراری دینو استفاده می‌کرد. طراحی استراتوس را مارچلو گاندینی بر عهده داشت. وی ایده‌ی اولیه‌ی استراتوس را از لانچیا فولویا، یکی از دوستانش گرفت. نتیجه‌ی کار وی، خودرویی به‌نام لانچیا استراتوس زیرو بود که برتونه نیز خود با آن رانندگی کرد.  

کیترهم Seven

سال ساخت: 1973 تاکنون

تمام بدنه‌ی کیترهم Seven از فایبرگلاس ساخته نشده ولی در بخش‌های دماغه و باله‌ها از فایبرگلاس استفاده شده است. استفاده از فایبرگلاس در این خودرو باعث کاهش وزن شد و این مسئله برای رانندگانی که با کیترهم مسابقه‌ داده بودند، بسیار خوشایند بود. کیترهم Seven در ابتدا براساس لوتوس Seven مدل 1957 شکل گرفت ولی از آن زمان تاکنون روی خط تولید باقی مانده و به‌روزرسانی‌های زیادی رو آن انجام گرفته است.

فراری 308 GTB

سال ساخت: 1975 تا 1977

برای ثبت آگهی رایگان به سایت شهر 24 مراجعه کنید.